Wpływ 1-MNA na śródbłonek naczyniowy

Dysfunkcja śródbłonka naczyniowego związana z obniżeniem biodostępności tlenku azotu (NO) w naczyniach jest wczesnym i powszechnym mechanizmem, który prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych i w konsekwencji predysponuje do zdarzeń sercowo-naczyniowych. Ostatnie badania wykazały, że 1-MNA poprzez działanie na śródbłonek naczyniowy, zwiększa biodostępność NO i reguluje zaburzoną pracę śródbłonkowej syntazy tlenku azotu (Bartus i wsp., 2008, Domagala i wsp., 2012 – Literatura >>).

Udowodnione w badaniach działanie 1-MNA

Wpływ 1-MNA na rozkurcz naczyń krwionośnych u ludzi poprzez zwiększenie biodostępności tlenku azotu (NO) i regulację pracy śródbłonkowej syntazy tlenku azotu (eNOS) badano w warunkach in vivo i in vitro (Domagała i wsp. 2012 – Literatura >>).

W badaniach tych 1-MNA podawano doustnie osobom z prawidłowym poziomem lipidów i osobom z hipercholesterolemią. W obu grupach wykazano zależność pomiędzy wzrostem średnicy tętnicy ramiennej (pomiar FMD, Flow Mediated Dilation) i stężeniem 1-MNA w osoczu (Rysunek A).

Rysunek A. Korelacja pomiędzy pomiarem FMD (rozkurcz tętnicy ramiennej zależny od przepływu krwi i śródbłonka) a stężeniem 1-MNA w osoczu osób, którym podawano 1-MNA: (A) osoby zdrowe; (B) osoby z hipercholesterolemią (Domagala i wsp., 2012 – Literatura >>).

1-MNA powoduje również zwiększone wydzielanie NO w hodowli komórek ludzkiego śródbłonka stymulowanej agonistami endotelialnej syntazy tlenku azotu (acetylocholina lub jonofor wapnia A23187) (Rysunek B).

Rysunek B. Wpływ stężenia 1-MNA (A) i czasu inkubacji z 1-MNA (B) na pik uwalnianego z hodowli komórek ludzkiego śródbłonka tlenku azotu (NO) w odpowiedzi na 1 µmol/l jonoforu wapnia (CaI) lub 1 µmol/l acetylocholiny. Komórki inkubowano przez 30 minut z różnymi stężeniami 1-MNA (A) lub ze stałym stężeniem 1-MNA (10 µmol/l) przez różny czas, następnie stosowano agonistów eNOS (Domagala i wsp., 2012 – Literatura >>).

Bartus i wsp. (Literatura >>) wykazali, że wazodylatacja naczyń w odpowiedzi na acetylocholinę (odpowiedź zależna od śródbłonka i NO-indukowana) u zwierząt z cukrzycą bądź hipertrójglicerydemią jest upośledzona. Chroniczne podawanie 1-MNA zwierzętom z hipertrójglicerydemią powoduje, iż rozkurcz naczyń u tych zwierząt powraca do wyjściowego poziomu kontrolnego.

Rysunek C. Wpływ chronicznego podawania 1-MNA (100 mg/kg) na rozkurcz aorty u szczurów z hipertrójglicerydemią – odpowiedź na acetylocholinę (zależna od śródbłonka) (Bartus i wsp., 2008 – Literatura >>).

Chroniczne podawanie 1-MNA zwierzętom z cukrzycą powoduje poprawę NO-indukowanej odpowiedzi wazodylatacyjnej analogicznie do zmian obserwowanych u zwierząt z hipertrójglicerydemią.

Rysunek D. Wpływ chronicznego podawania 1-MNA (100 mg/kg) na rozkurcz aorty u szczurów z cukrzycą: (A) odpowiedź na acetylocholinę (zależna od śródbłonka); (B) odpowiedź na histaminę (zależna od śródbłonka) (Bartus i wsp., 2008 – Literatura >>).

Przeprowadzone badania wskazują, że 1-MNA poprzez zwiększenie biodostępności tlenku azotu może zapobiegać dysfunkcji komórek śródbłonka, a w przypadku wystąpienia ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych może przywracać prawidłowe funkcjonowanie śródbłonka (Domagala et al., 2012 – Literatura >>). 1-MNA posiada zdolność do cofania dysfunkcji śródbłonka naczyniowego związanej z upośledzoną NO-zależną wazodylatacją naczyń krwionośnych (Bartus i wsp., 2008 – Literatura >>).